پین جامپر های هارد دیسک چه کاربردی دارند؟

شاید متوجه پین های قرار گرفته در پشت هارد درایو که هیچ چیز به آنها متصل نیست شده باشید. این پین ها جامپر نام داشته و برای فعال سازی تنظیماتی خاص استفاده می شوند. جامپرها در هارد درایوهای مدرن امروزی، مگر در شرایط خاص،کاربردی ندارند.
اگر سن و سال بالایی ندارید یا به تازگی وارد دنیای کامپیوتر شده اید، احتمالا هرگز واژه جامپر را نشنیده باشید. پین های جامپر مشابه پین های ورودی/خروجی یک مادربرد هستند. با قرار دادن شنت جامپر (قطعه ای معمولا سیاه رنگ که چند روزنه دارد) روی پین هایی خاص، تنظیماتی خاص فعال خواهند شد؛ در حقیقت با این کار یک جریان الکتریکی بین آنها ایجاد شده و تنظیمات مورد نظر اعمال می شوند. تنظیماتی که این جامپرها فعال می کنند روی برد مدار چاپی برنامه نویسی درایو، از قبل کد نویسی شده اند.

با این اوصاف و تفاسیر این روزها کار جامپرها چیست؟ بهتر است بگوییم تقریبا هیچ!
قبل از این که ساتا (SATA) رابط استاندارد درایوها شود، کامپیوترها از استاندارد رابط الکترونیکی یکپارچه دیسک‌ گردان (ATA) استفاده می کردند. شاید کابل های داده پهنی که برای اتصال آنها استفاده می شد را به یاد بیاورید. در یک چیدمان ATA، در صورت نصب چندین درایو روی یک کامپیوتر باید آنها را به عنوان درایوهای Master و Slave تعریف می کردید؛ در حقیقت این کار شیوه ای برای شناسایی و اولویت بندی داریوها در زمان اتصال آنها صرفا با یک کابل بود. این طور تصور کنید که در یک گذرگاه یک درایو را با عنوان Drive 0 و درایو بعدی را Drive 1 نام گذاری کنند. 
این روزها شیوه عملکرد کامپیوترها به طور کلی تغییر کرده است و نیازی به انجام این کارها نیست. تنها پورت ارتباطی که روی هارد درایوهای جدید می بینید رابط ساتاست؛ استانداردی که علی رغم ابعاد کوچک (پورت ریزتر و کابل باریک تر) پهنای باند بسیار بیشتری داشته و داده ها را با سرعتی چند برابر جا به جا می کند. اما با وجود این تغییر و تحولات چرا همچنان گاه و بیگاه پین های جامپر را می بینیم؟ اکثر درایوها کلا فاقد جامپر هستند. اما درایوهایی که جامپر دارند امکان فعال شدن تنظیمات خاصی را فراهم می کنند.

آن چه که پین ها انجام می دهند بستگی به درایو شما و شرکت سازنده آن دارد. برای مثال، هارد درایوهای فول سایز ساتای شرکت وسترن دیجیتال با به کارگیری جامپرها، پارامترهای زیر را فعال می کنند:
پین های ۱ و ۲: فعال کردن قابلیت SSC یا Spread-Spectrum Clocking، که توان مقابله با تداخلات الکترومغناطیسی بیش از اندازه را در درایو افزایش می دهد.
پین های ۵ و ۶: بسته به مدل درایو، سرعت انتقال داده ها را به ۳.۰ یا ۱.۵ گیگابیت در ثانیه محدود می کند. 
پین های ۷ و ۸: در برخی نگارش های قدیمی ویندوز قابلیت پشتیبانی از Advanced Format Disk را فعال می کند.

برای کسب اطلاعات دقیق تر از کاری که پین های جامپر روی هارد درایو شما انجام می دهند، کافی است عبارت Jumper Pins به همراه شماره مدل و نام شرکت تولید کننده درایو را در گوگل جستجو کنید. به احتمال بسیار زیاد در نتایج جستجو شاهد نمایش یک وب سایت پشتیبان با اطلاعات مورد نیاز خواهید بود.
اگر هیچ نیازی به این تنظیمات پیشرفته ندارید به سادگی از کنار جامپرها عبور کنید. هر کامپیوتری که طی ده سال گذشته ساخته شده باشد نیازی به استفاده از جامپرها نخواهد داشت. اکثر گزینه هایی که در بالا به برخی از آنها اشاره شد (مثل تنظیمات هارد درایوهای وسترن دیجیتال) صرفا به خاطر سازگاری با فناوری های قدیمی لحاظ می شوند. امیدواریم با مطالعه این مطلب پاسخ مناسبی به حس کنجکاوی شما در مورد جامپر درایوها داده باشیم.

منبع: howtogeek